PRZODKOWIE Nawet się nie spostrzegli, gdy czas jak Wezuwiusz, przysypał ich ziemią.  Dziś odkopuję swoich przodków w stertach obrazów, odnajduję przedmioty, ślady myśli i zwątpień, odciśnięte w glinie wierszy. Smyczkiem wydobywam stare dźwięki z ciszy. Ci wszyscy, którzy odeszli, nie zmieszczą się nawet w dużym pokoju. Choć każdy z nich miałby mieć tylko jedną walizkę, a w niej parę zmiętych wspomnień, buty z podróży do nieba lub parasol, z ostatniego wspólnego spaceru… za to mieszczą się w kropelce łzy, w modlitwie za zmarłych, w sakiewce serca schowanej głęboko.